Συνέντευξη του Ιωάννη Γ. Τσάτσαρη στην εφημερίδα «Η Χώρα»

Η  ουσία των βιοενεργητικών συγκινήσεων του ανθρώπου ως κατάσταση παραμένει μυστηριακή και, από ό,τι έχει αποδειχθεί, όσοι προσπάθησαν να καταλάβουν την σχέση του καλού και του κακού δεν κατάφεραν να εισβάλουν στην μαγνητική αντίληψη, η οποία οδηγεί στην είσοδο του χώρου που ζωείται με όλη την κοινωνία αλλά και την ατομική της μοριακή κατάσταση. Το αρνητικό μέσα στην ζωή κάνει τον άνθρωπο να διψά για μια νίκη κατά του κακού, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος προς τα πάνω. Ο συγγραφέας οραματιστής Ιωνάννης Γ. Τσάτσαρης μιλά στην «Χ» για τον άνθρωπο και τη σχέση του με το σύμπαν και το Υπέρτατο Ον.

Ε Και πάλι βρισκόμαστε μαζί, κύριε Ιωάννη, για να μας δώσετε μια ενημέρωση για τις αντιλήψεις που έχετε γύρω από τη ζωική τάξη των ανθρώπων και όλων των καταστάσεων των συμπάντων. Έχουμε μια απροσδιόριστη ανησυχία εμείς οι άνθρωποι, που μας πιέζει και μας καθοδηγεί να προχωρούμε σε σκέψεις για τα σύμπαντα, για το νόημα της ζωής του ανθρώπου εδώ στην Γη αλλά και μετά από εδώ. Θα θέλαμε λοιπόν να μας κατατοπίσετε στο εξής θέμα: το νόημα της ζωής του ανθρώπου εδώ τι σχέση έχει με όλα τα σύμπαντα;

Ι.Τ. Αυτήν την ερώτηση την κάνετε βάσει ορισμένων απαντήσεων που είχα δώσει σε άλλη συνέντευξη. Οπωσδήποτε είναι πάρα πολύ σημαντική και δεν καλύπτεται με λίγα λόγια. Εγώ θα προσπαθήσω όσο μπορώ με λιγότερα λόγια να αγκαλιάσω όλο αυτό το νόημα και να σας το αποκαλύψω περισσότερο εννοιολογικά και λιγότερο με ανάπτυξη στις λεπτομέρειες. Όταν μιλάμε για νόημα ζωής πρέπει να δούμε από την άλλη πλευρά την θέση της δημιουργίας. Η θέση της Δημιουργίας έγινε κάποτε σε μυστηριακή τάξη και ποτέ κανείς δεν θα μάθει το πότε, για να υπάρχει αυτό το σύμπαν στην ζωική του τοποθέτηση, στον προορισμό του και στην πρόθεση για αποκατάσταση και ολοκλήρωση των στοιχείων του στις πορείες τους. Οι αποκαταστάσεις έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για την ζωή του ανθρώπου. Αλλά εδώ στα ενδιάμεσα σύμπαντα εισέρχονται άλλοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με την σταθερή εκδήλωση της αντινομίας (του αρνητικού) μέσα στην ζωή του ανθρώπου. Κι αυτό γιατί η ενεργειακή κατάσταση που διαμορφώνει την κίνηση των στερεών, των αιθερικών και υγρών στοιχείων, ώστε μέσα από αυτές τις τρισυπόστατες θέσεις να διαμορφώνεται η εκδήλωση της ζωής, οπωσδήποτε έχει ανάγκη την αντιστασιακή θέση. Αυτή η αντιστασιακή κατάσταση ενεργοποιήσεως λέγεται αντινομία.Η νομία είναι η πλευρά της δημιουργικής τάξης για την αποκατάσταση του ατόμου προς τα πάνω. Η αντινομία, αντίθετα, είναι η δημιουργική κατάσταση μέσα στους χώρους των υλικών, στερεών και αιθερικών και υγρών στοιχείων που επενεργεί για την πτώση του ανθρώπου. Εδώ θα σας αναπτύξω το νόημα της αντινομίας, αυτό που λέμε και αρνητικό, μέσα στην δημιουργία. Η αντινομία είναι ο λειτουργικός κανόνας για να διαμορφωθούν οι εξελικτικές πορείες, οι ανακατατάξεις των πραγμάτων, η αναβίωση των θέσεων μέσα στις πορείες τους. Είναι η αντίσταση για την εξέλιξη, αλλά και η ωφελιμότητα για την εξέλιξη, γιατί βάση της αντίστασης θα διαμορφωθεί η εκκίνηση για να εξελιχθεί το στοιχείο άνθρωπος, και αυτό κατά την κοινή ορολογία των ανθρώπων, των θρησκειών κ.λπ. το λένε αρνητικό, το λένε και διάβολο.

Ε Εσείς μας το περιγράφετε στη φυσική και βιολογική του πολυμορφία. Ο τρόπος με τον οποίο μας δίδετε τον ορισμό της αντινομίας, το διάβολο όπως λένε κοινώς, δεν μοιάζει να είναι κάτι τόσο κακό όσο εμείς οι άνθρωποι θέλαμε να πιστεύουμε. Φαίνεται να έχει ένα ρόλο μέσα στην ίδια την δημιουργία.

Ι.Τ. Έχει τον πρώτο ρόλο. Διότι αν δεν υπήρχε αντινομία δεν θα μπορούσαν να σταθεροποιηθούν τα σύμπαντα στη θέση τους και να είναι εξελίξιμα και ανακατατάξιμα. Έχει την πρώτη θέση, έχει και την πιο βαρύνουσα αποστολή. Φέρει όλο το βάρος της δημιουργίας. Εδώ ο άνθρωπος προσδιορίζει το αρνητικό ως το χειρότερο πράγμα διότι δεν έχει μάθει να εργάζεται ώστε να απολαύσει αυτήν την ομορφιά, αυτήν την ευτυχία της έννοιας της εργασίας, που να είναι ωφέλιμη για τον εαυτό του. Δεν τα γνωρίζει αυτά, γι’ αυτό και ονομάζει το αρνητικό «διάβολο», που σημαίνει ότι του διαβάλλει την πορεία. Ναι, του διαβάλλει την πορεία αλλά συγχρόνως τον προκαλεί να εργαστεί να ισορροπήσει τα πράγματα και να το νικήσει (το αρνητικό) για να ανέλθει ο ίδιος επάνω. Αν δεν νικήσει ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέλθει επάνω. Άλλωστε κανένας ήρωας δεν βγήκε αν προηγουμένως δεν είχε κάνει ανδραγαθίες στις μάχες. Όλο αυτό το νόημα που ξεκινά ως δημιουργία εμφαίνει οπωσδήποτε και τη ζωή του ανθρώπου και όλα τα συνακόλουθα που έχουμε, βάσει του πλανήτη αυτού, να βλέπουμε. Όμως δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το νόημα της σύζευξης όλων των δημιουργιών. Και αυτό οφείλεται στις αντινομικές (αρνητικές) καταστάσεις. Η νοηματική θέση της ζωής είναι ένα έργο του Πατέρα Δημιουργού που διαμόρφωσε τον οργανισμό αυτόν που λέγεται σύμπαν σε διαχωριστικά επίπεδα και αυτά να κινούνται, να κατατάσσονται, να ανακατατάσσονται, να έχουν την πρόθεση προς αποτελεσματικότητα και αυτή να δίνει ή τα υπέρ, που είναι εξέλιξη, ή τα κατά, που είναι πτώση. Αυτά όλα διαμορφώνουν το νόημα της δημιουργικής οργάνωσης του σύμπαντος. Ο άνθρωπος έχει εμπλουτιστεί μέσα στο υποσυνείδητό του, μάλλον έχει τροφοδοτηθεί μέσα στο υποσυνείδητό του, με την ιχνοστοιχειακή αντίληψη ότι έχει δημιουργηθεί από τον Πατέρα, έχει αποστολική πορεία να εξελιχθεί, έχει υποχρέωση να προστατέψει τον εαυτό του και έχει υποχρέωση να γίνει οντότητα εξελιγμένη. Όλα αυτά είναι εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό του και κατά τους χρόνους της πορείας του, όπως εδώ στη Γη, που ανήκει στο ενδιάμεσο σύμπαν, ένα σύμπαν όπου κυρίαρχη είναι σχεδόν η αντινομία, του στέλνονται μηνύματα ενδόμυχα μέσω της συνείδησης για να φροντίσει να εργαστεί σωστά. Η εξέλιξή του να είναι πάντοτε προς τα πάνω, προς τους θείους φωτεινούς Ουρανούς, προς την εξέλιξη. Ο άνθρωπος λοιπόν λαμβάνει μέσω της συνείδησής του αυτά τα μηνύματα που τον καλούν να εξελιχθεί, αλλά δείχνεται ανήμπορος να τα ακολουθήσει για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι κληρονομικότητες, οι παραδοσιακές καταστάσεις, οι εγκαθιδρυμένες αντιλήψεις και δημιουργίες των ανθρώπων στη Γη που δεν μεταβάλλονται και που καθορίζουν ότι αυτό είναι ο Θεός, αυτό είναι ο άνθρωπος, αυτό είναι το ένα και το άλλο, καθοδηγούν την κρίση του. Έτσι καταλήγει να δεσμεύεται μέσα σε αυτά τα παραδοσιακά και όλα τα άλλα, και δεν έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί όλα αυτά τα ενδόμυχα μηνύματα που του εκπέμπονται μέσω της συνείδησης από το υποσυνείδητο, για να κοιτάξει και να ελέγξει τα αποτελέσματα, και των δικών του πράξεων – από εκεί θα πάρει την πρώτη μαθητεία και παιδεία- αλλά και όλων των άλλων. Βέβαια θα μπορούσε, εάν είχε ενεργοποιημένη μέσα του την παρατήρηση πάνω στο αποτέλεσμα των έργων των ανθρώπων, να καθοδηγηθεί και να αναζητήσει το νόημα της δημιουργίας, ποιο είναι. Εφόσον όμως όλα αυτά του λείπουν και δεν έχει τη δυνατότητα να λάβει τα ενδόμυχα μηνύματα που του παρουσιάζει η συνείδηση, στρέφεται από την άλλη πλευρά, ενεργοποιείται μέσα στις απαιτήσεις για τα υλικά στοιχεία, δημιουργεί μια επιθυμία με μεγάλη ένταση και αυτό όλο του δημιουργεί ένα σύμπλεγμα καταστάσεων σύγχυσης από το ασυνείδητο, δηλαδή την αντινομία. Φθάνει έτσι σε αυτές τις συγκινησιακές καταστάσεις του να θέλει να δημιουργεί είδωλα, απαιτήσεις, του να θέλει να δημιουργεί μέσα του επιθετικότητες βάσει της πίστης του ότι αυτός είναι σωστός και οι άλλοι είναι λάθος. Το παρατηρούμε στην υδρόγειο, που αποτελείται από τόσες χώρες και η κάθε χώρα έχει τις δικές τις αρχές και τα δικά της θρησκεύματα. Π.χ. εμείς οι ορθόδοξοι που είμαστε στην Ελλάδα βλέπουμε διαφορετικά την ορθοδοξία από ότι οι άλλες χώρες με το ίδιο θρήσκευμα και ούτω καθεξής. Κι αυτό γίνεται γιατί εισέρχεται μέσα σε αυτόν τον παράγοντα η αντινομία και διασπείρει στον άνθρωπο εσωτερικές παραστατικές θέσεις και αυτές δημιουργούν κοινωνικές σκέψεις. Στην συνέχεια αυτές συσπειρώνονται ως ομάδα, και η ομάδα βγάζει ένα συμπέρασμα, ότι τα θέματα της θρησκείας είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς. Η κάθε χώρα διαμορφώνει ένα διαφορετικό τρόπο παράδοσης πάνω στον οποίο εφαρμόζει το θρησκευτικό της στοιχείο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται το μεγαλύτερο εμπόδιο που παρουσιάζεται στον άνθρωπο προκειμένου να εισέλθει στο νόημα της δημιουργίας, διαμορφώνει παραδόσεις, στηρίζει εκεί πάνω το θρήσκευμά του και όλα τα συγκινησιακά του «πιστεύω», δεσμεύει τις αντιλήψεις του εκεί και έτσι δυσκολεύεται να εισέλθει στο ουσιαστικό νόημα της δημιουργίας. Γιατί η δημιουργία έχει απόλυτη δικαιοσύνη και δεν χαρίζει κάτι που δεν το δικαιούται ο άνθρωπος, κάτι το οποίο δεν έχει εργαστεί για να το αποκτήσει. Ό,τι δικαιούται ο άνθρωπος θα το πάρει. Αυτό σημαίνει απόλυτη δικαιοσύνη. Βέβαια, πάνω σ’ αυτό το σημείο συμβαίνει πολύ συχνά από τους επονομαζόμενους ειδήμονες και μη κάτι που μου θυμίζει τα λόγια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, «κλέφτες, που μπαίνετε από το παράθυρο, δεν θα μπορέσετε ποτέ να εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών». Όσο για τη σχέση του ανθρώπου της Γης με τα άπαντα σύμπαντα, θα σας πω ότι η θέση του είναι συνυφασμένη βιολογικά με την αιθερική και υλική τάξη των άλλων συμπάντων. Κάθε στοιχείο βέβαια και κάθε ατομικότητα συναρμολογείται και βιολογείται στον τόπο, στον πλανήτη όπου βρίσκεται, αλλά έχει και μια απόλυτη σχέση με τις υπόλοιπες τάξεις βιολογημένων κόσμων σε άλλους πλανήτες, σε άλλους γαλαξίες, που βέβαια δεν μοιάζουν στη βιολογία αλλά έχουν μια απόλυτη σχέση. Αυτή είναι μια εκκίνηση της οργανικής τάξης του σύμπαντος, που δίνει στο ανθρώπινο υποσυνείδητο αυτόν τον ερεθισμό, την αγωνία, την αναζήτηση την προσπάθεια να μάθει τι είναι αυτό που φαίνεται πιο πέρα από αυτόν και αν αυτό που είναι πιο πέρα θα μπορούσε να τον αποκαταστήσει, να τον βοηθήσει, να του εξασφαλίσει μια σταθερότητα στην πορεία του, ώστε να φύγει μέσα από τα επιδερμικά του συναισθήματα αυτό το άγχος, όπως λέγεται, η αγωνία που παρουσιάζει καθαρώς την αβεβαιότητα για το αύριο, την ανικανότητα να αποκτήσει κάτι ουσιαστικό και αδιάσπαστο για τα συγκινησιακά του και τη διαμόρφωση του σκότους, που εμείς το ονοματίζουμε «άγνωστο».

Ε Από ό,τι φαίνεται, ερμηνεύετε την επιθυμία του ανθρώπου να γνωρίσει τα άλλα σύμπαντα βάσει της ίδιας του της ψυχικής ανησυχίας.

Ι.Τ. Θα μπορούσαμε να το πούμε βάσει της ανημποριάς του να συλλάβει τα ενδόμυχα μηνύματα που του στέλνει το υποσυνείδητο στη συνείδηση και η συνείδηση του τα παρουσιάζει.

Ε Είπατε πριν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει την αντίληψη του όλου των συμπάντων και όλων αυτών που τώρα μας αναπτύσσετε. Αυτό σημαίνει ότι τελικά είμαστε φτιαγμένοι από την δημιουργία έτσι ώστε να μην μπορούμε να εισέλθουμε στην γνώση των άλλων κόσμων που υπάρχουν γύρω μας;

Ι.Τ. Όχι. Έχουμε φτιαχτεί για να μπορούμε. Αλλά αυτό είναι μια μυστηριακή κατάσταση που πρέπει ο άνθρωπος να καλλιεργηθεί με εσωτερική αναζήτηση για να την αποκτήσει. Δηλαδή, βλέπει με τα μάτια του κάποια πράγματα, βλέπει τη φύση, τα ζώα, τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Κάποιος από αυτούς σήμερα σε καλημερίζει, την άλλη μέρα δεν σου μιλάει. Αυτά όλα παρουσιάζουν στην λειτουργικότητά τους μια αμυδρά ειρηνοποιημένη κατάσταση, αλλά και μια πολυπληθέστατη και μορφοποιημένη θέση ανησυχιών, αντιδράσεων, συγκρούσεων. Αυτά όλα ανήκουν στην αντινομία. Στον χώρο του ενδιάμεσου σύμπαντος, εδώ δηλαδή, η αντινομία έχει τα μεγάλα δικαιώματα, έχει την πολυπληθή δικαιοδοσία να δημιουργήσει όλη αυτή τη διαταρακτική κατάσταση των ανθρώπων, της φύσης των πάντων – άλλωστε το βλέπουμε στους καιρούς μας- ώστε ο άνθρωπος για να μπορέσει να τα αντιληφθεί αυτά θα πρέπει οπωσδήποτε να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα κάθε κατάστασης που προηγουμένως την αναζήτησε ως ομορφιά, είτε φύση είναι αυτή είτε ζώο είτε άνθρωπος είτε σχέσεις, θα πρέπει να τα δει στην εκδήλωσή τους. Έτσι μπαίνει και στο νόημα του να αποδεχθεί ότι όλα αυτά γύρω του είναι δημιουργήματα του Δημιουργού και έχουν την σεβαστή τους θέση μέσα στη ζωή, είτε θετικά είναι είτε αρνητικά.

Ε Πιστεύεται ότι αν τελικά ο άνθρωπος κατορθώσει να μπει σε αυτά τα νοήματα θα εισέλθει και στις αντιλήψεις εκείνες που τώρα δεν έχει λόγω του ότι είναι «δεσμευμένος», όπως λέτε, στα αντινομικά κατώτερα επίπεδα;

Ι.Τ. Ναι, θα αναπτυχθούν τότε πάρα πολλοί παράγοντες μέσα του, διότι τα άνω σύμπαντα είναι στη διάθεσή του να του δώσουν προσφορά βοηθείας, δηλαδή να του αναπτύξουν βιολογικά την εσωτερική του κατάσταση ώστε να μη δεσμεύεται σε ειδωλολατρικές παραστάσεις και επιδερμικές επιθυμίες.

Ε Τι σημαίνει «να τον αναπτύξουν βιολογικά»;

Ι.Τ. Η βιολογία έχει να κάνει με τα συνθετικά «βίος» και «λόγος». Είναι δηλαδή μια λέξη που ενέχει και την πορεία του ανθρώπου αλλά και την κραδασμική του εργασιακή σχέση. Ο λόγος ως αρχή είναι ο κραδασμός. Και βάση της κραδασμικής του κατάστασης εκπέμπει και την εξωτερίκευσή του, την ομιλία. Λόγος όμως δεν είναι αυτό που θα ομιλήσω προς τα έξω. Είναι πρώτα η κραδασμική θέση του ανθρώπου μέσα στην αιματική του κυκλοφορία, μέσα στην αιθερική του αναζήτηση, μέσα στην επιθυμητή του προσπάθεια. Είναι η κραδασμική κατάσταση πρώτα που διαμορφώνει την κυκλοφορική ταχύτητα. Αυτή όλη είναι ο «λόγος». Είναι μετά που έρχεται να εκδηλωθεί εκείνο που προηγουμένως ορθοστάτησε μέσα του ως μια κατάσταση ισχυρή και το εκπέμπει ως λόγο, δηλαδή τελική φωνηματική έκφραση.

Ε Βάσει όλων αυτών τι σημαίνει τελικά αυτό που λέτε, ότι εάν ο άνθρωπος προσέξει τις δεσμεύσεις του τα άνω σύμπαντα θα τον εξελίξουν βιολογικά;

Ι.Τ. Θα του δώσουν, θα του διαμορφώσουν, θα του στείλουν αιθεροπυρηνικές μοριακές συνθέσεις που θα εισέλθουν μέσω ενός αιθερικού αδένα – η ιατρική φυσικά δεν τα γνωρίζει-, τα στοιχεία αυτά θα εισέλθουν μετά μέσα στην επίφυση, η επίφυση θα τα περάσει στην υπόφυση, η υπόφυση θα τα διεργαστεί στα ειδικά της κέντρα και θα αρχίσει να αναπτύσσει βιολογικά ομάδες κυτταρικών κοινωνιών που θα έχουν διαστολικές καταστάσεις και θα μπορούν να εκπέμπονται προς τα έξω χωρίς να εμποδίζονται από τις συμπαγείς μοριακές συνθέσεις της αντινομικής τάξης της Γης και του σώματός του.

Ε Μοιάζει να είναι τελικά η εξέλιξη του ανθρώπου πρώτιστα ένα βιολογικό ζήτημα και ένα ζήτημα σκέψης και παρατήρησης.

Ι.Τ. Βέβαια. Άλλωστε η μυστηριακή αυτή θέση του Ευαγγελιστή Ιωάννη αυτό ήθελε να πει με τη φράση «Εν αρχή ην ο Λόγος». Που σημαίνει ότι στην αρχή, πριν από όλα, είναι η συστατική οργάνωση του οργανισμού που λειτουργεί ως κυκλοφορική, αιματική και υδατανθρακική σχέση. Αυτές οι πορείες λέγονται κραδασμικές πορείες. Αυτές είναι ο πρώτος Λόγος. Ο λόγος των άνω συμπάντων και όχι ο λόγος των κάτω συμπάντων. Ξέρετε, τα άνω σύμπαντα στην τάξη τους, άπειρα καθώς είναι, δεν έχουν λόγο φωνής όπως εμείς εδώ που φωνάζουμε, συγκρουόμαστε ή λέμε ότι αγαπάμε – αυτό είναι παραμύθι, αγάπη δεν υπάρχει στη Γη. Αν είχε αποκατασταθεί πρώτα ο σεβασμός τότε θα μιλάγαμε για σεβασμό, εκτίμηση και μετά για αγάπη. Προς το παρόν αυτό παραμένει μια λέξη, αγάπη, μέσα από την οποία καταφέρνει το ασυνείδητο – που είναι πάντα υπό της αντινομίας- να δημιουργεί στον άνθρωπο τέτοιες ψευδαισθήσεις που να αναζητάει πάντοτε «αγάπη», ο άλλος να του μιλάει για αγάπη και στο τέλος να του δημιουργεί προβλήματα και σύγχυση… Στα άνω σύμπαντα λοιπόν, δεν έχουν αυτήν την εκφώνηση λόγου. Εκεί ο ένας κοιτάζει τον άλλον βάσει της κραδασμικής ορολογίας που έχει και λειτουργεί μέσα του και μπορεί να κάνει συζήτηση και να επικοινωνήσει με ατομικότητες που βρίσκονται και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, να τις βλέπει και να τους εκφράζεται πάλι μέσω κραδασμών. Και εκείνες να απαντούν. Εκεί η γλώσσα που χρησιμοποιείται πάρα πολύ εδώ στο ενδιάμεσο σύμπαν, και μάλιστα έχει γίνει και «η κυρία των τιμών» για τους ανθρώπους (γέλια), δεν έχει εργασία πολλή. Εργάζεται μόνο στο να επεξεργάζεται ορισμένες ενεργειακές καταστάσεις που αυτές έρχονται από τη θέση της επίφυσης, του θυρεοειδούς, του θύμου αδένος, αδένες που βέβαια σ’ αυτούς τους κόσμους έχουν άλλη αποστολή και διεργάζονται τις ενέργειες για να διοχετεύονται αυτές σε όλα τα σημεία του οργανισμού.

Ε Είναι δηλαδή ένα εξελιγμένο σύμπαν εκεί…

Ι.Τ. Εκεί είναι το σύμπαν της τελειότητας. Εδώ αν δεν προσέξει ο άνθρωπος είναι το σύμπαν της απόλυτης καταστροφής.

Ε Μας είναι πολύ δύσκολο να σταματήσουμε αυτό το ταξίδι μαζί σας μέσα στον άνθρωπο αλλά και έξω από τον πλανήτη του. Πολλές ερωτήσεις μας γεννήθηκαν, γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε σε επόμενες συνεντεύξεις, προκειμένου να εισέλθουμε κι εμείς έστω και ελάχιστα σε κάποιες αντιλήψεις γύρω από τον εαυτό μας αλλά και για τις πορείες μας στα σύμπαντα, όπως λέτε κι εσείς.

Ι.Τ. Ένα όμως σας συνιστώ, να προσέχετε, να αγαπήσετε τα ταξίδια, που σημαίνει γνωριμία με τον εαυτό σας, και όχι τον Ιωάννη. Διότι ο Ιωάννης, όπως ήρθε αθόρυβα και δεν τον άγγιξε τίποτα, έτσι κάπως θα φύγει.