O Ανθρωπος και η ανερμήνευτη εποχή του

Η λογογράφηση που θα κάνω σε αυτό το άρθρο είναι πάρα πολύ σημαντική για διάφορους λόγους. Παρατηρείται σήμερα ραγδαία ανάπτυξη διαφόρων παλαιών ή νέων ασθενειών, ενώ παράλληλα επιδεινώνεται η ακοινώνητη πολιτική των ηγετών των κρατών και όλα τα άλλα δεινά, που καταλήγουν στο χείριστο των αποτελεσμάτων, τον αφανισμό εκατομμυρίων νέων παιδιών με διάφορους τρόπους, όπως η δημιουργία «έξεων». Το ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: πού είναι εκείνοι, οι αποκαλούμενοι «άνθρωποι», που, ευρισκόμενοι στην υπηρεσία των τίτλων τους, αντιπροσωπεύουν την τάξη των νέων που ξεκινούν για να δημιουργήσουν μια μελλοντική ζωή; Πού είναι εκείνοι οι ηγέτες που έχουν ως αποστολή, όπως δηλώνει και η τιτλούχα θέση τους, να βοηθήσουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην ενότητα του ψυχικού και σωματικού του θεσμού, να δημιουργήσει κοινωνικότητα μέσα του και θρησκευτική λειτουργία για μελλοντική απόδοση; Η ουσιαστική μου οπτικότητα πάνω στην ανθρωπότητα μού δείχνει ότι, έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί οι άνθρωποι απέναντι στην ζωή, δεν θα γνωρίσουν ποτέ εκείνο που είναι υποχρεωμένοι να γνωρίσουν, να εκφωνήσουν και να το διασπείρουν στους άλλους ανθρώπους, δηλαδή το νόημα τής ουσιαστικής ζωής, προκειμένου να μπορέσουν να αφυπνιστούν λίγο σταματώντας αυτήν την πτώση τής αντίληψής τους γύρω από τα θέματα τής εποχής.

Αναφέρουν ότι η φύση και η ατμόσφαιρα έχουν μολυνθεί, ότι ο κάθε πόλεμος που ξεσπά φέρνει θανάτους, πόνους, λύπες και καταστροφές, ότι η οικονομία έχει καταστραφεί, ότι κάποιοι νέοι αφανίσθηκαν, ότι επιθυμούν, μετά από όλα αυτά, να λειτουργήσει διαφορετικά η κοινωνία, να διορθωθούν τα λάθη τής παιδείας και άλλα πολλά. Αναφέρονται, εν ολίγοις, στα γεγονότα μόνο αφού αυτά εκδηλωθούν και όχι πριν. Μοιάζει δηλαδή σαν να περιμένουν να ξεσπάσει πρώτα το κακό και μετά να αναφερθούν σε αυτό, όχι ως γνώστες, αλλά ως κριτές! Με αυτόν τον τρόπο όμως παραμένουν υποχείριοι τής άγνοιας για την πορεία τους· και οι διάφορες ερμηνείες των γεγονότων που κάνουν κατόπιν «εορτής», τούς δεσμεύουν μέσα τους, με αποτέλεσμα, τα γεγονότα, ύστερα από κάποιο μικρό διάλλειμα, να αρχίζουν και πάλι, για να φθάσουν ξανά στο χείριστο αποτέλεσμά τους…

Όλα αυτά δημιουργούν σήμερα το εξής καίριο ερώτημα: πού βαδίζει ο κόσμος; Ποιες οικογένειες και ποιες κοινωνίες μπορούν πλέον να διαμορφωθούν και να αναπτυχθούν σε μια σχέση που να υπηρετεί την ουσιαστική τους αναγκαιότητα, ούτως ώστε να μπορέσει να σταματήσει το χείριστο που θα ακολουθήσει το χειρότερο που υπάρχει; Απαντήσεις τέτοιες δεν έχουν δοθεί. Το μόνο που απαντούν οι άνθρωποι είναι ότι φταίνε οι άλλοι και όχι οι ίδιοι. Το έχω επανειλημμένως αναφέρει και σε άλλα άρθρα μου: όλοι μας φταίμε. Αυτή εδώ δεν είναι μια απλή έκφραση, αλλά δηλώνει την ουσιαστική μας ευθύνη στην αυτοκαταδίκη μας.

Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα οι άνθρωποι να συλλογιστούν τα γεγονότα που τούς συμβαίνουν καθημερινά και να φροντίσουν να συναντηθούν σε κάποιες επικοινωνιακές σχέσεις μεταξύ τους, για να βγάλουν ορισμένα συμπεράσματα και κάποιες αποφάσεις για το τι θα πρέπει να κάνουν, ώστε να γλυτώσουν από τα χειρότερα που έρχονται. Έως ώρας, όμως, δεν είδα να γεννιέται μια τέτοια επιθυμία στους ανθρώπους. Βέβαια, ιδρύουν κάποιους συλλόγους ή οργανισμούς κοινωνικής, όπως λένε, σκοπιμότητας. Αλλά, από ό,τι φαίνεται στην πράξη, ουσιαστική κοινωνικότητα στον πλανήτη Γη δεν υπάρχει. Όπως το έχω αναφέρει ξανά, το επίθετο «κοινωνικός» προσδιορίζει εκείνον που αποδέχεται τις καταστάσεις που τον περιβάλλουν, κάνοντας παράλληλα κάποιες προσπάθειες για να προστατεύσει εν πρώτοις τον εαυτό του και στην συνέχεια για να βοηθήσει και τον συνάνθρωπο. Αυτή την βοήθεια, όμως, προς τον συνάνθρωπο ομολογώ ότι δεν την βλέπω. Το μόνο που βλέπω είναι ένα απόρρητο υποκειμενικό σύνθεμα μέσα στον καθέναν, που υποβάλλει σκέψεις για το πώς ο ένας να αρπάξει από τον άλλον. Δεν βλέπω να υπάρχει κοινωνική συνδρομή. Γι’ αυτό και δεν θα παύσουν ποτέ τα εγκλήματα. Και να ξέρετε, όταν κάποιος σκοτώνει κάποιον άλλον δίπλα μας, το έγκλημα δεν αφορά μόνον αυτούς τους δύο, αλλά το σύνολο των ανθρώπων που τούς περιβάλλει.

Στο σημείο αυτό είναι που αναρωτιέται κανείς, πού είναι οι ηγήτορες τής Γης, που θα μπορούσαν να εκφέρουν γνώμη και να αποφασίσουν δράση που θα μπορούσε να επηρεάσει όλους εκείνους που έχουν δεσμευτεί στην Αντινομική Αρχή (στην αρνητική τάξη τού χώρου) υπηρετώντας όλα αυτά τα λειτουργήματα; Τι θα έπρεπε να σκέφτονται και πώς θα έπρεπε να επενεργούν οι κατέχοντες θέση ειδικών, όταν συμβαίνει ένα άσχημο κοινωνικό γεγονός μπροστά τους; Για όλα αυτά δεν βλέπουμε καμία διαμαρτυρία. Τα ηγετικά στελέχη τής πολιτείας με τα επιτελεία τους βγαίνουν και υπόσχονται ότι θα κάνουν διάφορες κοινωνικές προσφορές. Στο τέλος όμως δεν συμπάσχουν με κανένα από τα γεγονότα που συμβαίνουν, ούτε και σπεύδουν να βοηθήσουν, παρά αναφέρονται ψευδολογώντας και πάλι διάφορες υποσχέσεις. Ένα παράδειγμα είχαμε με την μεγάλη οικονομική κατάρρευση που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ειδικοί και οι ηγήτορες όλων των χωρών το τοποθέτησαν αμέσως ως γεγονός που οπωσδήποτε θα συμβεί και σε μας. Με αυτόν τον τρόπο μάς έδιναν την εντύπωση ότι τελικά υπερασπίζονται την εξάπλωση αυτής τής κατάρρευσης!

Όλα αυτά, λοιπόν, δεν θα μπορούσα επ’ ουδενί να τα χαρακτηρίσω ως φυσιολογικά. Είναι κατά την γνώμη μου μια παραφυσιολογική κατάσταση, που μαρτυρά ότι η αντίληψή τού ανθρώπου δεν έχει αναπτυχθεί στα επίπεδα που απαιτεί η εποχή. Εάν είχε στοιχειωδώς αναπτυχθεί, ο άνθρωπος θα είχε γρήγορα καταλάβει ότι συμβάλλει επανειλημμένως στα γεγονότα που εκδηλώνονται γύρω του. Πιστεύω ότι η αντιληψιακή ικανότητα τού σημερινού ανθρώπου έχει πέσει πολύ χαμηλά. Και η πτώση αυτή θα συνεχιστεί, έως που θα φτάσει στο ακαταλόγιστο των ευθυνών, κάτι που θα σημάνει ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έφτασε στην ύστατη λειτουργική της στάθμη. Μάλιστα, πιστεύω ότι δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτή την στιγμή. Εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι, παρ’όλες τις εξειδικευμένες έρευνες τής Ιατρικής επιστήμης, οι νέες ασθένειες και οι ψυχικές διαταραχές που πλήττουν τον γενικό πληθυσμό δεν μπορούν πλέον να καταμετρηθούν. Μπροστά σε ένα τόσο αδιαμφισβήτητο γεγονός, δεν θα έπρεπε οι κλάδοι των επιστημόνων, όπως για παράδειγμα των Φυσικών, να ερευνήσουν για να δουν τι συμβαίνει στο σύστημα τής γήινης Φύσης και έχουμε τόσες ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις πάνω στην υγεία των ανθρώπων;

Από την άλλη, παρατηρούμε ότι η τεχνολογία έχει φθάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα ανάπτυξης, αγγίζοντας αντιλήψεις πολύπλοκων λεπτεπίλεπτων μηχανισμών που δεν έχουν προηγούμενο στην γνωστή έως ώρας ιστορία τής επιστήμης. Δυστυχώς όμως, αυτές οι εξελίξεις δεν μάς προίκισαν με την δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε πώς θα πρέπει να χειριζόμαστε την τεχνολογία, πώς θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την πειραματική έρευνα, πώς να αναπτύξουμε εν τέλει την συμπεριφορά μας ως υπεύθυνα άτομα εμπρός στην ανάγκη για μια ομαλή κοινωνική συμβίωση. Δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε ότι οι ηγέτες, που καθοδηγούν την ανθρωπότητα, λειτουργούν τις θεματολογίες τους με τρόπο που να μην αναπτύσσεται επ’ουδενί κοινωνική πολιτική. Αυτά όλα θα έπρεπε να ανησυχούν ιδιαίτερα εκείνους τους ανθρώπους που διαθέτουν μέσα τους τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τούς επιτρέψουν να διακρίνουν το παράλογο από το σωστό. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και είναι πολύ λυπηρό. Το αποτέλεσμα θα είναι μοιραία να οδηγηθούμε δεσμευμένοι στην «λαιμητόμο» της εποχής…