Εποχή, Φόβοι και Αναμονές

Το σκιαγράφημα της εποχής που θα προσπαθήσω να κάνω εδώ εύχομαι, όποιοι το μελετήσουν, να αναθεωρήσουν λίγο την σκέψη τους και να καταφέρουν να βγουν από την δυσκολία στην οποία βρίσκονται σήμερα. Η δυσκολία αυτή φέρνει μεγάλη σύγχυση μέσα τους, τους δημιουργεί άγχος και αποδυνάμωση του οργανισμού, κάνοντάς τους να καταφεύγουν σε διάφορα «βοηθητικά» χημειοσυνθέματα.

Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός άνθρωπος διέρχεται μια πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση, διότι πλήττεται από τους διοικούντες τα κράτη στο πιο ευαίσθητο σημείο: το χρήμα. Το χρήμα λοιπόν σήμερα έχει διαμορφώσει μια λοξοδρόμηση στις πορείες του και… εξαφανίζεται! Και οι πολίτες των χωρών δεν ξέρουν που πηγαίνει. Ενώ προηγουμένως τα χρήματα υπήρχαν στα ταμεία του κράτους, στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια, ξαφνικά οι διοικούντες μιλούν για απώλειες των ταμείων, για μείωση της αξίας του νομίσματος, για πτωχεύσεις, και κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει που πήγε το χρήμα.

Νομίζω ότι η κατάσταση αυτή είναι ένας πολύ έξυπνος χειρισμός κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι θέλησαν να πλήξουν τους πολλούς σε εκείνο που, κατά την δική τους αντίληψη, λατρεύουν περισσότερο από κάθε τι, δηλαδή το χρήμα. Αλλά, γιατί ο άνθρωπος λατρεύει το χρήμα; Επειδή το έχει τοποθετήσει ως αναγκαίο στήριγμα για την εξυπηρέτηση της ζωής του, αλλά και για πολλά άλλα θέματα, που του διαμορφώνουν μια τονωτική ελπίδα ότι θα είναι δυνατός, ότι θα έχει επιρροή και θα μπορεί να προχωρά ως γενναίος στην ζωή ετούτη. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί όντως να προχωρά ως γενναίος στην ζωή ετούτη, αλλά μόνον όσο τον ζωοποιούν τα εσώκλειστα εκείνα βιογονικά στοιχεία του οργανισμού, που προσδιορίζονται από κάπου αλλού. Το «κάπου αλλού» δεν είναι γνωστό στους ανθρώπους, διότι ποτέ κανείς δεν φρόντισε να λεπτολογήσει συλλογιστικά την έννοια που λέγεται ζωή και πώς αυτή διαμορφώνεται μέσα στο περίγραμμα των επιθυμιών του ατόμου. Κατά την γνώμη μου, θα ήταν πάρα πολύ ωφέλιμο να φρόντιζε ο άνθρωπος, όχι μόνο να ανεύρει τα μέσα για να διαμορφώσει προσφορές στην σωματική του κατάσταση, αλλά να κάνει προσφορές και στην νοητική-πνευματική του κατάσταση. Καλόν είναι, τα «γράμματα» που μαθαίνει κάποιος, η λεγόμενημόρφωση, να μην τον δεσμεύει ως υποχείριο των καταστάσεων, αλλά να τον προφυλάσσει από τους διασυρμούς της κάθε εποχής. Έτσι, όταν προβάλλει και θεριεύει μπροστά του μια άσχημη συγκυρία, να μην τρέμει κάτω από τα διαφόρων ειδών ακούσματα που βροντοφωνάζουν «πάνε τα χρήματα, χάθηκαν, πάνε οι επιχειρήσεις, απολύονται υπάλληλοι, καταστρέφεται η οικονομία». Αντίθετα, όμως, δεν βλέπω να έχει αναπτυχθεί κάποιο νοητικό σκεπτικό λειτούργημα μέσα στον άνθρωπο που να τον βοηθά να καταλάβει ότι η Γη ανήκει στο Ενδιάμεσο Σύμπαν, ένα σύμπαν στο οποίο έχει μεγάλα δικαιώματα το Αντινομικό στοιχείο (δηλαδή το αρνητικό). Και το Αντινομικό στοιχείο είναι η φυσιογονική εκείνη τάξη που θέτει στον κάθε πλανητικό χώρο του Ενδιάμεσου σύμπαντος τον πυρήνα εκείνον που διαμορφώνει και γεννοβολά μέσα στο κάθε άτομο που έρχεται στην Γη το ασυνείδητο. Ο ορισμός του ασυνειδήτου είναι να θριαμβολογεί μέσα στον άνθρωπο προσπαθώντας να τον δεσμεύει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος. Ως αποτέλεσμα, εκείνος καταφεύγει σε κάποιαειδωλολατρική κατάσταση, η οποία γεννά μέσα στην αντιληπτική του τοποθέτηση την λατρεία της υλικής τάξης και την προσδοκία της «παραδεισένιας ζωής» του… σώματος. Όμως, η μόνη πραγματικά παραδεισένια ζωή είναι της ψυχικής ατομικότητας που έρχεται στον πλανήτη, περνά στους χώρους της τοπικής Φύσης, αφομοιώνεται με τα συστοιχειώματα του πλανήτη, και γίνεται ομοίωμα αυτών, καθώς γονιμοποιείται για να μετασχηματιστεί σε εκείνο που αποκαλούμε «άνθρωπο», και λειτουργεί κάτω από ισορροπημένες κινήσεις και επιλογές, σύμφωνα με το «παν μέτρον άριστον». Αυτό το μέτρο όμως δεν το βλέπουμε στον άνθρωπο. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, έχοντας πρώτα σκεπτοδιεργασθεί πάρα πολλά πράγματα, κατέληξαν στην διέξοδο αυτού του γνωμικού. Όμως τι ακριβώς σημαίνει το «παν μέτρον άριστον»; Εάν το αναλύσουμε στους ουσιαστικούς του ορισμούς, εύκολα θα κατανοήσουμε ότι μας παροτρύνει να αφιερώνουμε το μισό των ενασχολήσεών μας στην ύλη και το άλλο μισό στην Ψυχή. Αλλά εδώ στην Γη δεν βλέπω ποτέ να αφιερώνονται οι άνθρωποι στην Ψυχή. Το μόνο που βλέπω είναι, όταν αρχίσουν να βρίσκονται στην κατάσταση της επιστράτευσης για τις επόμενες πορείες της ζωής, να καταφεύγουν σε εκκλησίες και σε βιαστικές προσευχές ζητώντας να τους παραχωρηθεί η θεοπροσφορά του παραδείσου, χωρίς όμως να ξέρουν αν δικαιούνται καν τον παράδεισο.

Καλόν θα είναι ο άνθρωπος να αρχίσει να συλλογίζεται λίγο πιο σοβαρά την θέση του και τα έργα του στην Γη. Και τα γεγονότα που παρουσιάζονται δεν θα πρέπει να τα ερμηνεύει πλέον ως συμβάντα για τα οποία ευθύνονται πάντα κάποιοι άλλοι, αλλά ως αποτελέσματα στα οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Διότι εάν δεν συμμετείχε με κάποιον τρόπο, δεν θα έφταναν ποτέ αυτά να εκδηλωθούν. Το ουσιαστικό ερώτημα του ανθρώπου δεν θα πρέπει να είναι αν φταίνε οι άλλοι, αλλά εάν ο ίδιος φταίει απέναντι στον εαυτό του. Η μεγαλύτερή του ευθύνη είναι το ότι έχει ο ίδιος διασπάσει την σχέση του με τον εαυτό του, καθώς απέρριψε το αιώνιο πορευόμενο προς την απειρότητα της ζωής στοιχείο του, την Ψυχή, και έχει δεσμευτεί στο επιφανές ψευδαισθησιακό στοιχείο, που λέγεται «υλικό στοιχείο» της Γης. Και δεν σκέφτηκε ποτέ ότι, χωρίς το αθάνατο στοιχείο, που λέγεται «Ψυχή», δεν θα μπορούσε ποτέ να εμφανιστεί το υλικό στοιχείο, που λέγεται «σώμα». Καιρός είναι λοιπόν να αρχίσει ο σημερινός άνθρωπος να συλλογίζεται λίγο περισσότερο και αντί να αναπτύξει την πεποίθηση της μονολατρικής κατάστασης του σώματος μέσα του, να φροντίσει να αναπτύξει και κάποια βλέψη προς το ενεργειακό εκείνο στοιχείο που ενεργοποιεί το σώμα, δηλαδή την Ψυχή.

Εγώ βέβαια δεν σκοπεύω να σας υποδείξω πώς θα πρέπει να σκέφτεστε. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι, για ο,τιδήποτε συμβαίνει και θα συμβεί, για ο,τιδήποτε ακούγεται και θα ακουστεί, ο άνθρωπος είναι συνένοχος. Είναι η συμμετοχή των ανθρώπων που δημιουργεί, γεννά και εκτελεί τα εκδηλωνόμενα γεγονότα και τα παραφρονητικά έργα.

Πολλοί θα διαμαρτυρηθούν για τις συνέπειες των διαφόρων οικονομικών πορειών του πλανήτη. Όμως μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν στα διάφορα «παιχνίδια» των οικονομιών, δεν είχαν προηγουμένως αντιληφθεί πώς αυτά λειτουργούν, κάτω από ποιο σκεπτικό. Όταν λέμε «παιχνίδι», εννοούμε ότι παίζοντας μας περιμένουν δύο πιθανότητες: να χάσουμε ή να κερδίσουμε. Οι άνθρωποι όμως δεν καταλογίζουν μέσα στις πιθανότητες το χάσιμο. Δεν εισέρχονται στο σκεπτικό ότι, όταν αυθόρμητα παίζουν για χρήματα, που είναι το πρώτο και το ακέραιο στοιχείο αξίας για τον άνθρωπο, εκτός από το κέρδος, υπάρχει και η άλλη πλευρά του παιχνιδιού, το χάσιμο. Με άλλα λόγια, όταν οι άνθρωποι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι, δεν σκέφτονται ποτέ ότι μπορεί και να χάσουν…

Όσο για εκείνους που τώρα βρίσκονται σε αυτή την δυσάρεστη θέση, θα τους παραινούσα να μην χάσουν καθόλου το θάρρος τους, αλλά με ένα αίσθημα ελπιδοφόρο να προχωρήσουν και να μετακινηθούν προς κάτι άλλο, ώστε να μπορέσουν να κρατηθούν κατ’αυτές τις «έσχατες» στιγμές. Βλέπετε, έτσι αποκαλούν τις στιγμές που διέρχεται εκείνος που λατρεύει το χρήμα και ξαφνικά το χάνει. Όμως, για μένα, αυτό δεν είναι ουσιαστικά αληθές. Η πραγματικά έσχατη στιγμή έρχεται για εκείνον που κατά την πορεία του στην Γη απέτυχε να εισέλθει σε μια ισορροπία, απέτυχε να τηρήσει το παν μέτρον άριστον.

Τελικά, ο κάθε άνθρωπος θα δει μόνος του, κατά τα επόμενά του βήματα, ποιες είναι οι πραγματικά έσχατες στιγμές…