Ο άνθρωπος στην επικαιρότητα των έργων του

Με ετούτο το γραφολόγημα θα προσπαθήσω να αναφέρω εν συντομία τις αιτίες που διαμόρφωσαν τα γεγονότα που ζήσαμε πρόσφατα στην χώρα μας. Παρακολουθώντας τους σημερινούς νέους οδηγούμαστε στην συμπεριφορά των προηγούμενων και περισσότερο στους διάφορους πρωτεργάτες και πρωτοπόρους της Γης, που τιμώνται μάλιστα με τα μεγάλα βραβεία. Είναι ολοφάνερο ότι ο άνθρωπος εδώ στην Γη δεν αναπτύσσει τον συλλογισμό ότι πρέπει να φροντίσει για τον ίδιον και για τους επόμενούς του. Έτσι τα έργα στα οποία προβαίνει με ανέλεγκτη απερισκεψία καταλήγουν να επιβαρύνουν τον ίδιον ή, εάν ο ίδιος έχει φύγει από αυτόν τον κόσμο, τους επόμενους που τα παρέλαβαν ως κληροδότημα. Αυτό ακριβώς το κληροδότημα «απολαμβάνει» σήμερα ο άνθρωπος και βρίσκεται εν μέσω ανυπέρβλητων γεγονότων, που αδυνατεί να ερευνήσει για να μάθει την αιτία τους και να φθάσει έτσι στην απόφαση να τα αντιμετωπίσει. Το μόνο που κάνουν κάποιοι είναι να αναθεματίζουν τους προηγούμενους και να τους επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες, χωρίς να παίρνουν την απόφαση να προχωρήσουν αντιμετωπίζοντας με κάποιους τρόπους το κάθε τι που ανακύπτει. Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, το φταίξιμο δεν είναι μόνο των προηγούμενων, αλλά και του ιδίου του σημερινού ανθρώπου. Διότι τα έργα των προηγούμενων τα έκρινε σύμφωνα με την αντίληψή του και τα χειροκρότησε με διάφορους τρόπους. Τα πέρασε μέσα του με απόλυτο ενθουσιασμό, που σημαίνει ότι τα αποδέχτηκε, και έγινε με αυτόν τον τρόπο συμμέτοχος και συνδημιουργός της κρίσης στην οποία υπόκειται σήμερα η ανθρωπότητα.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι, όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, δεν θα πρέπει να ανατρέχουμε πάντοτε να ενοχοποιούμε τον διπλανό μας, όπως έγινε με τα πρόσφατα γεγονότα στην χώρα μας. Ψάχνουν οι άνθρωποι να βρουν κάποιον ένοχο, για να τον θυσιάσουν, πιστεύοντας ότι έτσι θα απαλλαχθούν οι ίδιοι από την προσωπική τους ενοχή. Μάθετε όμως ότι δεν απαλλάσσεται κανείς από τις ευθύνες του. Όλοι ασχολούνται με το φαίνεσθαι της παρουσίας τους στην Γη, αγωνίζονται ένθερμα να προβληθούν ή να έχουν κάποια αναγνώριση. Που σημαίνει ότι αποδίδουν τεράστια αξία στην χονδροειδέστατη εμφάνιση του φθαρτού σώματος. Αυτή η σάρκα όμως, όπως πολύ καλά το γνωρίζετε, είναι εκείνη που υποφέρει πριν από όλα. Οι άνθρωποι έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι δεν λογίζονται ποτέ το ψυχικό μέρος της ύπαρξής τους, διότι προχωρούν αλόγιστα στα διάφορα έργα τους, που σκοπό τους έχουν να… αθανατοποιήσουν την σάρκα. Όμως, στο τέλος, όχι μόνον δεν αθανατοποιείται, αλλά ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση. Ως απόδειξη είναι ότι ο πληθυσμός της Γης -και της χώρας μας δυστυχώς- καταναλώνει ολοένα και περισσότερα από εκείνα τα φαρμακευτικά ή άλλα «βοηθήματα», προκειμένου να διαμορφώσει μια στήριξη στον εαυτό του και να μπορεί να περπατά όρθιος. Και δεν έρχεται καν στην νοητική εκείνη σχηματοποίηση που θα του επιτρέψει να σκεφτεί ότι χωρίς αυτές τις «πατερίτσες» δεν μπορεί να περπατήσει. Αν όμως δει στον δρόμο κάποιον με ξύλινες πατερίτσες εκφράζει αμέσως τον υποτιθέμενο οίκτο του. Αν πάλι δει κάποιον άλλον, μπορεί να εκφράσει ακόμη και επιθετικότητα ή ο,τιδήποτε άλλο, ανάλογα με την ανεμοστροβιλική κατάσταση που τον διατρέχει εσωτερικά εκείνη την στιγμή. Αυτά όμως δεν τον αποκαθιστούν σε κανένα σημείο σχέσεως με τον εαυτό του. Η συμπεριφορά αυτή του δημιουργεί μια συνεχόμενη ρήξη, αλλά και απομάκρυνση από την φυσιολογία της ατομικής του θέσης. Έτσι, αντί να είναι ολοκληρωμένος στην φυσιολογία του, καταλήγει διασπασμένος σε αμέτρητα τεμάχια, που δεν υπάρχει τρόπος να συναρμολογηθούν. Το αποτέλεσμα θα είναι, κατά την μετάβασή του αργότερα προς τα επόμενα βήματά του, να βρεθεί διαμελισμένος μέσα σε μια τραγική κατάσταση, στην οποία δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Ο καθένας, με λίγη υπομονή, θα το δει μόνος του κατά την ώρα εκείνη.

Για να σταματήσει αυτή η κατάσταση της αυθαίρετης υποκειμενικής ενοχοποίησης των άλλων, με τα τραγικά της αποτελέσματα και συμβάντα, θα πρέπει ο άνθρωπος να λογιστεί την δική του συμμετοχή σε όλα εκείνα στα οποία σήμερα υπόκειται. Και αν δεν δώσει ένα τέλος σε αυτή του την συμμετοχή, πολύ γρήγορα θα βρεθεί στην τραγική θέση να ζητά βοήθεια από τον Θεό. Ποιος θεός όμως θα είναι αυτός; Δεν θα είναι ο Θεός της αρετής, αλλά ο θεός της κακίας…

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί πώς διαμορφώνεται αυτή η μετάλλαξη στην εσωτερική τάξη ενός ατόμου και από νέος με όρεξη για ανατροπή των κακώς κείμενων και αγωνιστικότητα για την δημιουργία, σε λίγα χρόνια μετατρέπονται οι επιθυμητικές του αναζητήσεις και οι γνωμοδοτικές του τοποθετήσεις, φθάνοντας στο άλλο άκρο. Ο άνθρωπος εδώ στην Γη, καθώς διαγράφει την χρονικότητα της πορείας του, διέρχεται ανά τις ηλικίες κάποιες μεταβατικές ανόδους, που θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε ιεραρχικά επίπεδα, τα οποία καλείται να υπηρετήσει, ώστε να ανορθωθεί ο ατομικός εαυτός του. Συμβαίνει, λοιπόν, κάποιος προηγούμενός του να φέρει μέσα του την ασυνείδητη επιθυμία για διάσπαση. Εάν και ο ίδιος την αποδεχθεί ασυνείδητα μέσα του και την λειτουργήσει ως οι προηγούμενοι του την παρέδωσαν, τότε τα «αναθέματα» του παρελθόντος σπέρνονται μέσα του και στην συνέχεια προσπαθεί και ο ίδιος να τα σπείρει και στους επόμενους. Έτσι φθάνει κάποτε η εποχή, όπως η σημερινή για παράδειγμα, που οι νέοι εκδηλώνουν τεράστιες διαφορές με τους οργανωμένους κύκλους του κράτους, επειδή όμως τους αντιμετωπίζουν ενδόμυχα, και χωρίς να το αντιλαμβάνονται, σαν να ήταν οι γονείς τους. Αυτό μας επιβεβαιώνει ότι θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται τέτοια μίση και τέτοια καταστροφικότητα, στην προσπάθεια των σημερινών ανθρώπων να… αποκαταστήσουν τους προηγούμενούς τους! Διότι η σπορά που έκαναν οι προηγούμενοι ήταν το μίσος. Και να ξέρετε, το μίσος ζητά πάντα να εύρει το μίσος. Έτσι φθάσαμε στην εποχή όπου ο ένας θέλει να εξουδετερώνει τον άλλον…