Περί Διχασμού

Η εποχή που διανύουμε σήμερα στην Γη τροφοδοτεί την ψυχοβιολογική θέση του ανθρώπου με μια ειδική μυστηριακή κατάσταση, τον διχασμό. Βέβαια αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Όμως παλαιότερα παρουσιάζονταν ανά τακτά διαστήματα και κάποιοι που αγαπούσαν την ειρήνη, γι’αυτό κρατιόνταν έξω από τους διασυρμούς της εποχής. Ο διχασμός δεν είναι μια πρόχειρη ονοματολόγηση. Είναι ένα φαινόμενο που αναδύεται μέσα από την μυστηριακή λειτουργία της οργανικότητας.

Σε αυτό συμμετέχουν με την παραγωγικότητά τους δύο βιολογικοί κανόνες του οργανισμού: ο ενεργειακός και ο αντιστασιακός. Αν θα περάσουμε στην φυσική των οργανικών λειτουργιών, θα δούμε εκεί δύο άλλους κανόνες: την ανθρακοειδή και την υδροτροφική κατάσταση. Αυτές εξωθούν τον οργανισμό να βρίσκεται σε μια συμπεριφορά διέγερσης που οδηγεί τον άνθρωπο να έχει διαφορές με τον εαυτό του και με τους άλλους. Η κριτική που πιθανόν αναπτύσσει πάνω σε αυτό είναι διμορφική. Διότι ο άνθρωπος υπάγεται και λειτουργεί κατά το πλείστον πάνω σε δύο στοιχεία: το αρνητικό και το θετικό. Αυτά έχουν εγκατασταθεί και οργανολειτουργούν μέσα στο βιολογικό του στοιχείο αποδίδοντάς του μια συνολική εργασιακή φυσική κατάσταση προσαρμοσμένη άλλοτε στην επιρροή του ασυνειδήτου και άλλοτε του συνειδητού. Το ασυνείδητο έχει μια ολοκληρωμένη εμφάνιση και έκφραση πάνω στα υλικά στοιχεία. Το συνειδητό τοποθετεί την συλλογιστική σκέψη του ανθρώπου πάνω και στο αόρατο στοιχείο (δηλαδή το ψυχικό). Στο βιολογικό-ορμονικό σύστημα του ανθρώπου όμως επικρατεί το ορατό στοιχείο (δηλαδή το αντανακλαστικό φαινόμενο υλικό). Εν τούτοις, το ορατό στοιχείο είναι μια λειτουργική έκφραση που βοηθά τον άνθρωπο να αναζητήσει το αόρατο, δηλαδή το ψυχικό. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να υπάρχει στον άνθρωπο και η μερισματική λειτουργία του συνειδητού και όχι μόνον του ασυνειδήτου, που τον επηρεάζει για να λειτουργεί στην παραπλευρική κατάσταση της οργανικής του θέσεως, που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε επιδερμική δραστηριότητα.

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το ασυνείδητο τροφοδοτείται από το ορμονικό σύστημα, με μια προτεραιότητα στις λειτουργίες του θυρεοειδούς. Αυτοί οι λειτουργικοί τομείς του οργανισμού ενισχύουν την παραγωγικότητά τους, φθάνοντας στο σημείο να διασπούν την αναλογική ισομετρία μεταξύ ασυνειδήτου και συνειδητού. Με την βοήθειά τους όμως ο άνθρωπος καταφέρνει να αντιληφθεί το ουσιαστικό νόημα του «ουδέν καλόν αμιγές κακού» και «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αυτά τα δίδυμα σταθμικά λειτουργικά, καλό και κακό, θετικό και αρνητικό, στοιχειοθετούνται από την Φύση μέσα στην οργανική τάξη του ανθρώπου, ώστε να διαμορφώνεται η διακινητικότητα εκείνη που θα τον φέρνει σε μια ενεργοποίηση για τις εκκινήσεις του. Η κάθε εκκίνηση είναι ένας εντατικός λειτουργικός και θεσμικός σκοπός της οργανικότητας, που δρα ώστε να μην καταβάλει τον άνθρωπο η πτώση της ακινησίας ή, για να το πούμε διαφορετικά, η μωρία.

Όταν όμως ο άνθρωπος δεν αναπτύσσει την αντίληψη που θα τον βοηθήσει να παρατηρήσει ότι «ουδέν καλόν αμιγές κακού», τότε βρίσκεται στον μόνιμο επηρεασμό του ασυνειδήτου. Εκεί διαμορφώνεται μια τέτοια επιδερμική δυναμικότητα, που καταφέρνει να επηρεάζει την αισθησιογόνα λειτουργία της βιολογικής του οργανικότητας. Και έτσι βρίσκεται πάντοτε σε μια απερισκεψία ή αγνωσία. Αυτά τον οδηγούν σε σημείο να μην συζεύγνυται με το θετικό στοιχείο της συνείδησης, που του είναι αναγκαίο και για το μετά από εδώ, αλλά να βρίσκεται σχεδόν ολοκληρωμένος πάνω στην φυσιογονία του ασυνειδήτου.

Εδώ παρατηρούμε ότι η φύση έχει την δυνατότητα και την κυριαρχικότητα να προσφέρει και τα δύο στοιχεία στον άνθρωπο, ασυνείδητο και συνειδητό, με το ασυνείδητο να πρωτεύει ως τοπογονική κατάσταση της εδώ φύσης, με τις εμφανέστατες παρουσιάσεις των υλικών στοιχείων να πρωτοστατούν. Και εμείς καλούμαστε, λόγω της μεγάλης αναγκαιότητας για την οργανική μας ισορροπία, να καταβάλουμε μεγάλες προσπάθειες για να μπορέσουμε να διαχωρίσουμε το συνειδητό από το ασυνείδητο και, κατ’επέκτασιν, να διαχωρίσουμε το ψέμα από την αλήθεια, κατανοώντας τι προσφέρει το ένα και τι το άλλο. Το ζήτημα του ψέματος είναι τεράστιο για να το αναπτύξουμε εδώ. Το μόνο που θα αναφέρω ολιγολογώντας είναι ότι το ψέμα διαμορφώνεται ως μια εκπομπική κατάσταση της επιδερμικότητας που διαπλάθει τον χαρακτήρα της οργανικότητάς μας με τρόπο που να την χαρακτηρίζει ο διχασμός. Ο διχασμός είναι μια επίκτητη κυριαρχικότητα της οργανικής αίσθησιοληπτικότητας, που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται μέσα του διεσπασμένος και, επομένως, ανικανοποίητος. Βάσει αυτού βλέπει τα πάντα με την αντανακλαστική (δηλαδή επιφανειακή) οπτικότητα, μιας και δεν διαθέτει την ουσιαστική οπτικότητα, η οποία θα τον βοηθούσε να διακρίνει τα ωφέλιμα από τα βλαβερά, τα οριστικά από τα ακαθόριστα.

Αυτή η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της επιδερμικότητας στον άνθρωπο του σήμερα, καθώς και η μολυσμένη διατροφή και ατμόσφαιρα έφεραν τον άνθρωπο σε μιαν άπειρη δυσκολία. Βάσει αυτών, η παραγωγικότητα της αιματικής του λειτουργίας δεν είναι πλέον εκείνη που θα βοηθούσε τον εγκέφαλο να αναπτύξει μια ισχυρή αμφιβολία για τα προσφερόμενα, η οποία στην συνέχεια θα μετατρεπόταν και σε σταθερή αντίληψη για το τι θα πρέπει να κάνει ώστε να βοηθήσει τις οργανικές του λειτουργίες και παραγωγές. Όταν παράγεται το αίμα, μετά από το πέρασμά από ένα ειδικό κέντρο επεξεργασίας, στην συνέχεια εισέρχεται στους πνεύμονες για να οξυγονωθεί και για να καθαριστεί η κάποια κατώτερη στοιχειακή του ποιότητα. Από εκεί περνά στην καρδιά και αυτή μεταφέρει την επιλεγμένη ποιότητα αίματος στον εγκέφαλο και το υπόλοιπο στον άλλο οργανισμό. Ο εγκέφαλος χρειάζεται την κατάλληλη διατροφική αιματική ποιότητα, προκειμένου να αναπτύξει τις λειτουργίες εκείνες που προάγουν στον άνθρωπο την αντίληψη για να διακρίνει το κατάλληλο από το βλαβερό.

Σήμερα, βάσει των μολύνσεων που έχουν επενεργήσει οι άνθρωποι στην διατροφική αλυσίδα, στην ατμόσφαιρα, στο έδαφος και στους υδροφόρους ορίζοντες, κατέληξαν να βρίσκονται σε μια επιθετικότητα εναντίον του εαυτού τους, η οποία τους οδηγεί να νοιώθουν ανικανοποίητοι και να στρέφονται εναντίον των άλλων, απαιτώντας να τους φέρονται όπως εκείνοι επιθυμούν, χωρίς όμως οι ίδιοι να φέρονται στους άλλους όπως πρέπει. Αυτό οφείλεται στην διάσπαση της οργανικής τους ισορροπίας. Έτσι οι άνθρωποι δεν βρίσκονται πλέον σε επικοινωνιακή σχέση με τον εαυτό τους. Ένα από τα αποτελέσματα αυτού είναι οι νέες ασθένειες που βλέπουμε κατά κόρον να παρουσιάζονται στην εποχή μας. Στην ουσία, πρόκειται για την καταστρεπτικότητα που επενεργεί μέσα στον οργανισμό ο ανόργανος άνθρακας. Έτσι φθάνουμε στο σημείο να διαγιγνώσκει η ιατρική επιστήμη διάφορες ασθένειες, τις οποίες όμως δεν μπορεί να θεραπεύσει, διότι δεν γνωρίζει ακριβώς την φύση και την προέλευσή τους.

Είδαμε λοιπόν πως, όταν δεν έχουμε καλή διατροφική λειτουργία, όταν δεν έχουμε καλό καταμερισμό πρωτεϊνών με τα συνακόλουθά τους, τότε δεν αποστέλλεται και η κατάλληλη παραγωγική ποιότητα αίματος στον εγκέφαλο. Έτσι ενισχύουμε το ορμονικό σύστημα, και κυρίως τον θυρεοειδή, να εγκαθιδρύουν την μονοπλευρική λειτουργία του ασυνειδήτου. Όμως το συνειδητό ζητά κι αυτό να λάβει το λειτουργικό μέρισμά του μέσα στην φυσιολογία του οργανισμού. Και αφού δεν το παίρνει τότε ο άνθρωπος ζει διχασμένος: από την μια λειτουργεί μερικώς το συνειδητό, διατηρώντας έτσι μια ελλειμματικότητα στην οργανική του δυναμική, κι από την άλλη επαυξάνεται η δύναμη του ασυνειδήτου, εξωθώντας τον σε απαιτήσεις. Κάπως έτσι καταλήγουμε να βλέπουμε τις συγκρούσεις, τους πολέμους, τους φόνους, τις κλοπές και όλες τις παραβατικότητες.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως η κάθε ψυχική ατομικότητα που εισέρχεται στον χώρο ετούτον ή σε οποιοδήποτε πλανητικό σύστημα του ενδιάμεσου, του άνω ή του κάτω σύμπαντος, έχει καταγραφεί με ένα κώδικα, διαφορετικά αριθμολογημένο, ανάλογα το επίπεδο σύμπαντος στο οποίο είναι βιολογημένη. Τον κώδικα αυτό η Ψυχή θα έχει όπου και αν πάει. Αυτός ο κώδικας περιλαμβάνει όλη την βιολογική κατάρτιση της λειτουργικής οργανικότητας ως παραγωγική παρουσία και έκφραση ζωής πάνω στην οποία θεσπίζει την θέση της η Ψυχή. Ο διχασμός που διαμορφώνεται με τις επενεργήσεις μας διασπά την ακεραιότητα του κώδικα αυτού, και τότε το άτομο βρίσκεται σε παθολογική μειονεκτικότητα αναπτύσσοντας έτσι μαγνητική έλξη προς κάθε επιβλαβή κατεύθυνση…