Περί Άγχους

Θα ήταν σημαντικό να δώσουμε μια ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό που κοσμολογείται παγκοσμίως ως άγχος. Τι μπορεί να ερμηνεύει αυτός ο όρος, τι μπορεί να εικονοπαρουσιάζει και τι επιμελείται μέσα στην ζωή του ανθρώπου; Το άγχος είναι παράγωγο και παράσιτο του ασυνειδήτου. Και είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το ασυνείδητο δεν είναι ένας προσαρμόσιμος κανόνας μορφικής λειτουργίας και ατομικής ακεραιότητας. Είναι το ακριβώς αντίθετο του συνειδητού. Το συνειδητό είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να επιδιώκει να προσεγγίσει και να ενωθεί με την ισορροπία των σκέψεων, των λόγων, των λειτουργιών του οργανισμού του, την αναζήτηση της ωφελιμότητας, και όλα τα άλλα να τα θέτει σε παρατήρηση. Αυτό του δίδει και την χρονικότητα για να προστατεύεται. Το ασυνείδητο, ως αντίθετο του συνειδητού, είναι ένας μηχανισμός οργανικής τεχνολειτουργίας που δημιουργεί τις απαραίτητες διεργασιακές έλξεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μαγνητική δέσμευση του μέλλοντός του.

Όμως εδώ δεν θα προχωρήσω στα εσωτερικά μυστηριακά σημεία του ασυνειδήτου, αλλά θα μείνω στην καθημερινή του αναφερόμενη εκδήλωση. Η καθημερινή του εκδήλωση, ως αποδοτική λειτουργία, έχει δημιουργήσει, εκτός όλων των άλλων συνθεμάτων της βιολογικής κατάρτησης του ανθρώπου, και τον μηχανισμό που οδηγεί στο άγχος. Το άγχος μεταφράζει ουσιαστικά την εξής ασυνείδητη κίνηση: θέλουμε να αποκτήσουμε και να αφομοιώσουμε όλα τα εικονομαγευτικά που μας περιβάλλουν και να τα αποθηκεύσουμε ως κερδοφόρα μέσα στο σπλαχνικό μας σύστημα. Το άγχος ανακύπτει όταν το άτομο απορροφά εξωτερικά παρασιτικά στοιχεία -που δεν γνωρίζει ότι είναι παρασιτικά- και τα περνά μέσα στην σπλαχνική του οργανικότητα∙ αυτά βρίσκονται σε μια καταπιεστική κατάσταση και δεν μπορούν να έχουν κάποια ισομετρική σχέση με την φυσιολογική σπλαχνική κατάσταση που έχει ανάγκη η βιοψυχολογική τάξη του ανθρώπου. Και να θυμάστε, η ενδόμυχη παραβατικότητα είναι η τροφοδοσία του άγχους.

Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να κάνω μια μικρή παρατήρηση: οι άνθρωποι της Γης σπουδάζουν, ομιλούν δημόσια, τιτλοφορούνται, παίρνουν μεγάλα βραβεία. Παντού αναφέρονται στους «μορφωμένους» ανθρώπους, στους γνώστες, στους φιλόσοφους, στους πυρηνικούς φυσικούς και σε πολλούς άλλους ειδικευμένους της γνώσης, τους οποίους θεωρούν αυθεντίες στον κλάδο τους. Αν όμως κρίνουμε από τα αποτελέσματα, θα καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι που τιτλοφορούνται με μεγάλες επωνυμίες ίσως τελικά δεν έχουν προσφέρει και τόσο ουσιαστικά πράγματα στην ανθρωπότητα.

Τελικά, τι συμβαίνει με τον άνθρωπο, και ενώ του διαμορφώνει αυτό το υπέροχο ασυνείδητο την ανάγκη να ονειροπολεί και να πιστεύει, στο τέλος όλα τα ονειροπολήματα και τα πιστεύω του τον καθηλώνουν κάτω, δέσμιο σε μια αόρατη κατάσταση, που τον φθάνει στο σημείο να βογκά σαν θηρίο που το έβαλαν στο σιδερένιο κλουβί και το χτυπούν με βέλη…

Κατά την γνώμη μου, όταν ένα άτομο γεννιέται σε ετούτον τον γήινο χώρο, το πρώτο που οφείλει να μάθει είναι το βιοσύστημα του χώρου, πώς λειτουργεί αυτό και τα παραγόμενά του, γιατί λειτουργεί έτσι και γιατί οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να μάθουν πώς θα πρέπει να πορεύονται, ώστε να μην βρίσκονται σε αυτή την διαστρεβλωμένη αναστάτωση, που τους οδηγεί να πιστεύουν, εκτός των άλλων, ότι είναι αδικημένοι. Ζώντας μέσα σε ένα τέτοιο βιοσύστημα, νομίζω πως το άτομο που έχει τιτλοφορηθεί ως εξειδικευμένος γνώστης αναλαμβάνει μια υπέρτατη ευθύνη απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μέρος του σύμπαντος όπου κανείς δεν γνωρίζει πότε θα γίνει η αποχώρησή του από εδώ. Όλοι εκείνοι λοιπόν οι εξειδικευμένοι, που ορίζονται ως καθοδηγητές των άλλων, οφείλουν να γνωρίζουν πολύ καλά τους κανόνες που διέπουν το εδώ βιοσύστημα και παράλληλα να σέβονται τις διαφοροποιημένες επιθυμίες των άλλων, να μην έχουν την απαίτηση οι άλλοι να τους υπηρετούν, να μην θέλουν να επιβάλλουν με κάθε τρόπο την υποτιθέμενη «γνωσιολογική» τους αναφορά, μη επιτρέποντας στους άλλους να αναπτύξουν την δική τους. Δυστυχώς όμως αυτές είναι οι συμπεριφορές που παρατηρούμε στον τομέα της παιδείας. Υπάρχουν πάντοτε κάποιοι επικεφαλής που προβάλλουν κάθε φορά μια υποτιθέμενη γνωσιολογική αντίληψη και απαιτούν από τους άλλους να την ακολουθήσουν. Όμως, όσα έχουν έως ώρας αυτοί παρουσιάσει σπάνια οδηγούν σε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, ενώ τα συμπεράσματά τους είναι κατά κανόνα υποθετικά και παραθετικά.

Θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό οι εξειδικευμένοι της Γης να φρόντιζαν να ανεύρουν γιατί οι τιτλοφορημένες «γνωσιολογίες» δεν καρποφορούν ως λύση των θεμάτων του ανθρώπου. Θα έπρεπε επίσης να φρόντιζαν να απομακρύνουν τον άνθρωπο από τις διαφορές του με τους άλλους, από τις κάθε είδους ιδεολογικές του κατατάξεις, που είναι δεσμωτικές πιέσεις, και από τις ανέλεγκτες επιθυμίες του. Αλλά έως ώρας δεν έχουμε δει μια τέτοια προοδευτική επιδίωξη μέσα στις κοινωνίες των εθνών. Αντίθετα, οι περισσότεροι βρίσκονται σε μια κατάσταση που τους δίνει πάντα το αίσθημα ότι αδικούνται. Αυτό και μόνον μας δείχνει ότι οι κοινωνίες δεν προχωρούν ορθά, ότι δεν γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει, που βρίσκονται, τι κάνουν, τι πρέπει να κάνουν και, το σπουδαιότερο, που κατευθύνονται.

Οι αποκαλούμενοι «εξειδικευμένοι» θα έπρεπε πριν απ’όλα να ερευνήσουν την βιολογική θέση του ανθρώπου, την βιοσύνθεση του οργανικού του μηχανισμού, και να καταλάβουν από τι αποτελείται. Θα έπρεπε να κατανοήσουν ουσιαστικά το σύμμειγμα των πολλαπλών κατανομών της φύσης που εμπεριέχει και συνοψίζει η τεχνοβιοσύνθεση άνθρωπος-οργανισμός-λειτουργία, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν μια λειτουργία μηχανιστικής αποδόσεως εξέλιξης. Δεν έχουν όμως φθάσει σε τέτοιες ουσιαστικές αντιλήψεις. Δεν έχουν καν εισέλθει στην ουσία και στο νόημα της θέσης και της αντίθεσης μέσα στην φύση.

Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουν να ψάχνουν πώς θα μετοικήσουν σε άλλους πλανήτες, τους οποίους μάλιστα θεωρούν ακατοίκητους. Επειδή δεν βλέπουν τίποτε εκεί, θεωρούν ότι όντως δεν υπάρχει τίποτε εκεί. Βλέπετε, δεν γνωρίζουν τα επίπεδα κυριοτήτων μέσα στο σύστημα της βιολογικής σύνθεσης της κάθε φύσης…

Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία είναι ότι δεν έχουν εντοπίσει απόλυτα τα αντινομικά εκείνα στοιχεία μέσα στην μηχανογράφηση του ανθρώπινου οργανισμού, που τον ενεργοποιούν για να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Έτσι, συμβαίνει να συναντούν ένα θεμελιώδες στοιχείο, όπως ένα γονίδιο, το οποίο επιτελεί ουσιαστικά αρνητική λειτουργία μέσα στο οργανοσύστημα, αυτοί όμως το κατονομάζουν ως θετικό. Ενώ, το θετικό, το καθορίζουν ως κυρίαρχο των λειτουργιών. Ένας οργανισμός όμως δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο με κυρίαρχα στοιχεία και με θετικά. Θα πρέπει οπωσδήποτε να συνυπάρχουν και τα αρνητικά, και όλα μαζί να τεχνοποιούνται σε βιωματική λειτουργικότητα, εξωθώντας τον οργανισμό του ανθρώπου σε κινητοποίηση και σε οργανωμένη πορεία. Διαφορετικά, ο άνθρωπος θα βρισκόταν σε μια αδρανή κατάσταση. Το αρνητικό και το θετικό, το αντινομικό και το νομικό στοιχείο, ενεργοποιούνται βάσει της τεχνοβιολογικής κατάστασης, για να διαμορφώνουν μια κινητική ενεργειακή θέση και αυτή να αποδίδει το έργο της ζωής.

Όσο για την Ψυχή, αυτή είναι μια ειδική αποϋλωμένη ενέργεια, η οποία αποτελεί τον τροφοδότη της μηχανολειτουργικής σύνθεσης του θετικού και του αρνητικού μέσα στον άνθρωπο.

Όσοι λοιπόν έχουν τον τίτλο του ειδικού θα μπορούσαν με σύνεση να ερευνήσουν και να βρουν τις αιτιολογικές λειτουργίες που οδηγούν στην ισορροπία. Μόνον τότε θα μπορούσαν να κάνουν και μια ουσιαστική παιδεία στον άνθρωπο, βοηθώντας τον να καταλάβει σε τι ατμοσφαιρικό κλίμα βρίσκεται και γιατί. Έτσι θα μπορούσε να μάθει κι αυτός ποια είναι η πορεία του εδώ και τι πρέπει να έχει ως απόδοση, για να μπορέσει να ανέλθει στην αποκατάσταση και καλυτέρευση της ψυχικής του επωνύμησης, που είναι πάντοτε κωδικοποιημένη μέσα στο άπειρο σύμπαν…